Op de openingsdag van het WK baanwielrennen voor junioren in Frankfurt (Oder) is de eerste titel van het tornooi deze van de scratch bij de dames. Daar er niet minder dan 32 rensters zijn ingeschreven moeten er eerst kwalificaties gereden worden over 20 ronden. Er komen 2 reeksen waarbij de eerste 12 zich plaatsen voor de finale.
Katrijn start in reeks 1 en heeft samen met bondscoach Nicky Cocquyt een plan, na 3 ronden plaatst ze een versnelling in de hoop dat er nog enkele dames mee ten aanval trekken om zo samen een ronde te nemen en dan safe te zijn. Niemand vertoont echter dezelfde intenties en het is vlug duidelijk dat het peloton haar evenmin een ronde cadeau zal geven, waarop wordt overgeschakeld naar plan B, meedraaien in de groep, hopen dat je niet in een valpartij wordt betrokken en er minstens 4 achter je laten in de sprint. Dat plan lukt goed, Katrijn komt mooi los naar het einde van de wedstrijd toe, zet in de voorlaatste ronde de sprint in, krijgt in de laatste ronde nog de Britse Barnwell over haar, maar wordt mooi tweede in haar zog, missie volbracht.
In de scratch moet je kiezen en dus ook wat gokken: ofwel val je aan en als het lukt is het bingo ofwel wacht je op de eindsprint, met het risico dat als er enkelen rondrijden je sprint voor een ereplaats. In de finale over 30 ronden opteert Katrijn voor plan A: de aanval. De bondscoach laat haar opwarmen tot net voor de start en reeds na 2 ronden trekt ze er solo van door, maar opnieuw voelt niemand zich geroepen om mee de strijd aan te gaan. Zij fietst een mooie voorsprong bij elkaar en neemt tot een rechte lijn voorsprong, maar na 6 ronden beukwerk is het duidelijk dat men haar geen bonusronde gunt en laat ze zich terug inlopen. Welgeteld 1 ronde verder waagt de Oezbeekse dame haar kans, zij mag enkele ronden voorop rijden maar halfkoers is ook dat avontuur afgelopen.
Met nog 14 ronden te gaan trekt de Colombiaanse de registers open, Katrijn wacht even om te zien of er genoeg "dash" op zit en trekt dan achter de Zuid-Amerikaanse aan, jammer genoeg wacht deze niet en zo rijden beiden rondenlang op korte tussenafstand, waardoor ze kostbare energie verspillen. Uiteindelijk komen de twee toch samen en bouwen samen hun voorsprong nog verder uit. Even ziet het er naar uit dat de psychologische halve ronde zal gehaald worden en duo voor de wereldtitel zal sprinten, maar het peloton schiet onder impuls van de Nederlandse Maike Van der Duin dan toch wakker en op 4 ronden van het einde is het duo er aan voor de moeite en worden ze genadeloos voorbij gesneld door het peloton. In de eindsprint gaat de Australische Sibley nog nipt over de Chileense Soto Campos en eindigt de Britse Barnwell derde, Katrijn komt moegestreden als twintigste over de streep.
Onder het motto "wie niet waagt niet wint" reed de renster van het Van Assche – Van den Hauwe CT een opgemerkte en alles behalve anonieme race waarbij goud enkele ronden binnen bereik leek, maar het resultaat in de uitslag niet in verhouding staat.
