Wannes Heylen neemt na 9 jaar afscheid van de wielersport. Door zijn studies moet hij met pijn in het hart afscheid nemen van zijn geliefkoosde sport. Wij van de Cyclingsite nemen graag volwaardig afscheid van deze sympathieke Kempenaar. Namens de Cyclingsite.be en de vele renners zeggen we u : bedankt voor de vele leuke momenten en tot snel langs het parcours!
1. Wanneer ben je gestart met het wielrennen ? Hoe bij de sport terecht gekomen ? Van toen ik nog een kind was, had de wielermicrobe me te pakken. Na enkele jaren atletiek te hebben gedaan, kreeg ik mijn eerste koersfietsje. Een jaar later mocht ik dan beginnen met wedstrijden. Als miniempje was dat nog onder de kleuren van het Kempens Wielerverbond Turnhout waar menig jonge renner zijn eerste stappen in de wielerwereld heeft gezet. Onder de goede zorgen van onder meer Alain Bultinck en de soigneur der soigneurs wijlen Jan Peeters liep het meteen op wieltjes.
2. Was je onmiddellijk een succesvol renner ? Als renner was ik misschien meer de renner die doe koers maakte in plaats van ze af te maken. Koersen met het hart en de benen was mijn motto, tactiek dat was niet altijd aan mij besteed. Toch slaagde ik erin om elk jaar mijn koers te winnen en meerdere malen per jaar het podium op te fietsen. Pas van bij de nieuwelingen besefte ik dat er misschien wel iets meer in zat, zeker als het bergop ging!
3. Op 9 jaar tijd zal je verschillende goede en slechte momenten hebben beleefd. Wat waren voor jouw de belangrijkste ? Ik heb gedurende mijn wielerjeugd enorm veel pech te verwerken gekregen. Als 2de jaars nieuweling lag ik 2 weken in het hospitaal met het syndroom van ‘ADEM’ wat een ontsteking van de witte stof in de hersenen inhoudt. Als eerstejaarsjunior beleefde ik een enorm mooie eerste seizoenshelft. Maar na een stage met de Waalse selectie in de Alpen begonnen de knieproblemen aan te slepen. Een operatie in januari van het jaar erop bracht eindelijk soelaas. Als hoogtepunt van mijn ‘carrière’ duid ik toch mijn Waalse titel aan als eerstejaars junior. Deze trui veroverde ik na een vlucht van een dikke 90 km waarvan de laatste 20 solo, dit zal me nog lang bijblijven. Natuurlijk waren er ook enorm veel mensen die er voor gezorgd hebben dat ik zulke mooie jeugd in het peloton heb mogen beleven. Mijn vader die naast mijn grootste supporter ook mijn trainer was, tevens ook mijn opa die geen enkele koers liet schieten om zijn kleinzoon vooruit te kunnen schreeuwen. Ook de begeleiding die ik de laatste jaren kreeg bij het Crabbé team en het laatste jaar bij het Avia-crabbé team waren onmisbaar.
4. Wist je bij de start van het seizoen al dat dit u laatste was? Ben je tevreden erover? Ergens wist ik al lang dat ik zou moeten stoppen na mijn tweede jaar als junior. Maar ik wou en durfde het niet echt onder ogen te zien. Maar na enkele weken unief besef ik nu wel dat de combinatie niet voor mij is weggelegd. Mijn laatste seizoen was er een van vallen en opstaan. Na mijn knieoperatie in januari was he werken om terug mijn oude niveau te bereiken. Dankzij de vele kansen die ik kreeg vanuit mijn ploeg om mooie, zware en internationale wedstrijden te betwisten slaagde ik er toch nog in om mijn seizoen mooi af te sluiten. Ik ben blij dat ik heb mogen proeven van het ‘echte’ wielrennersleven! De twee overwinningen en tal van ereplaatsen in de maanden augustus en september spreken boekdelen.
5. Gaan we u nog zien langs het parcours ? Zeker weten! Ik blijf een 'die-hard' wielerfan! Dus ze zijn nog niet van me af. Al zal het dan niet meer als renner zijn. (voorlopig toch niet)
Bedankt iedereen, ik zal het peloton missen!
