Verschillende Belgische crossers kozen ervoor om dit weekend te starten in het Duitse Bad Salzdetfurth. Onder hen tweedejaars junior Mats Vanden Eynde van het Acrog Tormans team. Hij eindigde zaterdag op een 5e plaats na pech en hij kon vandaag het zegegebaar maken.
"Het was een technisch parcours met heel weinig powerstukken, wat ik wel jammer vond. Het was een droge en snelle omloop met een paar korte heuveltjes. ": vertelt Mats bij start van ons gesprek. Mats geeft hieronder zelf een relaas van zijn tweedaagse in Duitsland.
Dag 1
Ik had heel veel goesting om aan de wedstrijd te beginnen. Ik werd als eerste afgeroepen voor de start omdat ik de meeste uci punten van vorig jaar had. Dat is wel altijd mooi meegenomen zeker met deze omloop. Mijn start was super. Ik kwam als tweede door de eerste bocht en kon al snel de leiding nemen en besloot om door te trekken. Hierdoor reed ik weg met Mathias De Keersmaeker en Lennes Jacobs. We vonden elkaar heel goed en reden kop over kop. We wisten al snel dat we aan elkaar gewaagd waren. We reden zo samen tot in de laatste ronde. Mijn gevoel zat goed bij het ingaan van de laatste ronde, dus besloot ik op een zand knikje nog eens door te trekken en met succes. Ik reed zo’n 15 meter voor Mathias en Lennes en kon dit ook behouden tot in het midden van de laatste ronde waar mijn di2 er anders over besliste. Mijn di2 ging in crash-modus en schakelde op het allergrootste verzet. Hierdoor kon ik de bergjes niet oprijden. Ik probeerde te schakelen maar mijn achterderailleur deed niks, maar ik kon wel nog naar m’n binnenblad schakelen. Helaas kwam mijn ketting dwars te liggen en ging ze er af en was ze 3 dubbel gedraaid rond mijn crank. Ik ben meteen beginnen lopen en kwam als 5de in de post. Aangezien het maar 3 minuten meer was, was de koers gereden. Hierdoor was ik zeer teleurgesteld na de eerste dag. Gelukkig was er nog een
een herkansing op dag 2.
Dag 2
Ik werd net zoals gisteren als eerste afgeroepen en ging ook als tweede terug de eerste bocht door. Ik voelde het al snel dat de benen nog beter dan gisteren waren, waardoor ik na de tweede ronde besliste om mijn ding te doen ( boren tot ik niet meer kon). Ik maak mijn move net zoals gisteren op het zandheuveltje. Ik had enkele meters. Hierdoor wist ik dat het nu of nooit was en ik ben uiteindelijk zo’n 20 seconden weggereden op de achtervolgende groep. Deze afstand kon ik behouden. In de laatste ronde besloot ik om de technische stroken wat rustiger aan te doen waardoor de achtervolgers wat korter kwamen. Op het einde had ik nog voldoende voorsprong om te kunnen uitbollen en mijn handen in de lucht te steken. Met deze overwinning ben ik wel echt zeer tevreden en is de frustratie van gisteren helemaal weggereden. Ik heb aan mezelf laten zien dat ik de technischere parkoers ook aankan.
