Diégo Van Looy trok in zijn eentje afgelopen week naar de Ronde van de Ain-Jura in Frankrijk. Diégo toonde er zijn klimcapaciteiten en veroverde in de 3e rit de gele trui. Een knappe prestatie als renner alleen tegen de verschillende aanwezigen ploegen.
1. Je nam afgelopen weekend deel aan de Ronde van de Ain-Jura. Hoe verliep de voorbereiding hier naar toe? Ja dat klopt , zeer mooie ronde van het niveau en principe zoals Ardennes Challenge die we hier hebben in België . Mijn voorbereiding verliep niet goed , tot schreeuwers toe Vanaf de Ardense Pijl die 22 juni verliep en 1 van de eerste doelen dit seizoen was liep het volledig mis. Ik had niks kracht , fut en werd tot 3x onwel onderweg, met opgave tot gevolg . Ik moest meteen naar dokter voor bloed te laten trekken. Daar werd er de week nadien niets in geconstateerd buiten een virale infectie, even rusten en verder door dacht ik. Ik vertrok dan ook naar de Alpen voor een 10-daagse trainingsstage met mijn vriendin en enkele vrienden. De eerste dag ging het al meteen mis. Ik moest meerdere malen voet aan grond zetten, daar ik wederom van mijn zelve ging en nauwelijks kon ademen. Door dit benauwd gevoel werd dan ook snel in samenspraak met de dokter beslist een week te rusten wat een hel is als je als klimmer zijnde verlof opsoupeert om vele kilometers bergop te gaan trainen. De dag na de rust nog eens gaan proberen met een rondje Marmotte, wel gekend door menigte. Het liep meteen mis en moest door ademnood en benauwd gevoel waardoor ik zo tegen de grond viel en een zwart gevoel voor men ogen kreeg tot afstappen verlagen. Week nadien alweer rustweek moeten nemen en een urine onderzoek van 12h. Aandoening op de longen en geen aanmaak meer van Serotonine. 1 van de belangrijkste dingen in je lijf voor herstel, gemoedstoestand , slaaptoestand , … Dokter zei me dat met de medicatie die ik nu moet nemen de komende 6 maanden na 2 weken al moet beterschap voelen, deze dan aanslagen, … dit is na 1week en half al redelijk gebleken , zonder eigenlijk enige trainingsarbeid .
2. Hoe verliepen de eerste 2 dagen van de 4 zonder enige ploegmaat in de wedstrijd? Ik voelde me eigenlijk de dag voordien al super met losrijden, geen benauwd gevoel meer , uitgerust gevoel en wou er meteen invliegen in de eerste rit , waar er gekoerst werd op Lange banen rechtdoor met onderweg 2 beklimmingen van 3e cat. , daar lag dus meteen men doel , de bergprijs binnenhalen . . Het weer in de 1e rit was rotslecht , regen tot hagel toe met enkele windstormen onderweg. Ik wist dus dat het redelijk snel ging gebeuren. Dat ik ondanks voorbije 2 maanden gemotiveerd was bleek direct. Ik reageerde na 1km op een vroege aanval op een renner die demarreerde van AVC aix en Provence , en trok meteen door op een stuk bergop van een km. Ik was hier meteen voor 3km alleen weg , waarna een renner van Bourg Ain Cyclisme de sprong tot mij alleen kon maken en we weg waren. De samenwerking verliep meteen fantastisch , het tijdrijden, de lange stukken rechtdoor en de banen bergop zorgde ervoor dat we met 2 tot 3’30 konden nemen op een jagend peloton. Op de 1e beklimming nam ik volledig het tempo in handen , 350 watt ongeveer gemiddeld om zeker van te zijn dat we geen tijd verloren op de klim en ik de bollen kon nemen aan het einde van de dag. Volle buit, op de 2e klim reed ik 1km op een leegloper naar boven , gelukkig kreeg ik al snel van de neutrale wagen een wiel, jammer genoeg viel dit 1km voor de top voor en mijn metgezel wou niet wachten. Hij nam boven de volle buit en ik 2e , daardoor stonden we onafgesproken op een execo in bergklassement . De eerste in de stand maakte uit wie hem morgen mocht dragen dus jammer genoeg. Algoed zag ik dat er een mooie uitslag in zat , daar we mooi bleven overnemen van mekaar, en ik rijd altijd , blijven zitten is niet aan mij besteed. De laatste 20 km verliepen volledig vlak , wat niet in mijn kaarten verliep daar de andere gekend was en al meermaals de armen in de lucht mocht steken na een sprint , wat mijn pijnpunt is. Ik probeerde hem onderweg nog kwijt te spelen en het vat de laatste 10 km volledig leeg liep , maar mocht niet meer baten. Hij spurtte mij meteen tot op 10meter na een fantastische opsteker voor mij waarin ik 2e werd met goed gevoel. Na een aanval van 130 km die stand hield tot aan de meet , nooit eerder meegemaakt in mijn 4jarige carrière. Er was uit de achtergrond nog een groepje genaderd tot op 1’ , wat wel fantastisch was .
De 2e rit stond ik aan de start in de bollentrui , deze rit verliep over 160 km met enkel vlakke wegen tot wat op en af toe . De moraal zat meteen terug goed en ik was opnieuw van plan er zelfs op het vlakke iets van te maken. Ik kreeg geen meter vrijgeleide, was ook nog nooit in deze situatie als 2e in klassement verzeild geraakt. Ik liet het uiteindelijk nog maar verlopen en er reden ongevaarlijke renners die niet tot klimmers behoorde weg met een voorsprong. Tot op 5km van de finish een renner van Verandas Willems vol doortrok op een kort maar nijdig klimmetje. Het koste me moeite maar ik kon toch meespringen samen met een renner van Nancy & een Britse renner. We draaide meteen goed rond maar ik werd natuurlijk geklopt in de spurt en werd 11e in deze snelle vlakke rit door alweer storm en regenvloeden. We kwamen nog aan met een voorsprong van 23” op het aanstormende peloton . Bolletjes trui kwijt daar de gele trui zijn trui kwijt was maar wel nog mee was voorin .
3. Je eindigde in de gele trui de voorlaatste dag. Hoe verliep deze wedstrijd? De 3e etappe was mijn kans op de jacht naar bollen en misschien ritwinst . Geel dacht ik op die moment nog niet aan daar ik al op bijna 2’ van de leider stond. Een Nieuw-Zeelander die al meermaals een ronde op zijn naam mocht schrijven. De start was gegeven en de hemelsluizen gingen meteen open. Het beloofde dus nog zwaarder te worden door de natuurlijke factoren bovenop het bergachtige parcours. 6 beklimmingen van 1e cat. onderweg , vlakke aanloop en we waren vertrokken. Ik had vaak getraind op het aanhouden van hoge wattages in de winter bergop, 20’ 350-370 watt aanhouden voor 62kg waren de trainingsnormen en dat kon ik nog wel verhogen in wedstrijdvorm. Ik wou er een harde wedstrijd van maken en besloot dan ook enorme tempoversnellingen aan te houden om met een selecte groep de top te halen daar ik ook niet van wringen houd, daar ik laat begonnen ben met koersen (20jaar) toch nog steeds raar aan doet voelen.
We kwamen op de eerste beklimming met 10 man licht afgescheiden boven. Niemand wou overnemen en de groep met de geloste leider kwam terug. Volgende beklimmingen zelfde gedaan en telkens misschien iedereen beetje afgemat maar niet weggeraakt. In de vallei/afdaling richting col du Giron viel er plots een gat achter mij en ik reed door. Een renner van Hyper U die niet meedeed voor klassement reed in de afdaling nog mee daar hij zag dat ik het niet voor snel dalen in natte omstandigheden had . Daardoor bleef er steeds een richtpunt voor mij en kon ik de bochten goed inschatten wat toch een hoop scheelt. Ik kwam er zonder schrik en kleerscheuren uit en aan de voet van de Giron kwamen we met 45” voorsprong op het peloton aan. Ik zette mij dan ook meteen op kop en beulde een tempo af van constante rond de 370 watt , waarop ik wist dat ze sterk moeste zijn om nog terug te komen. 1tje lukte zich daar nog in net voor het bereiken van de top, een Nederlander en ook vriend van me. Die jonge moet dezelfde wattages hebben geduwd voor 5kg minder, wat mij ook al niet verbaasde zijn uitslagen gezien te hebben van de voorbije maanden. Hij wou volop meerijden mits hij de bollen kreeg en voor mij zag het er goed uit gehoord te hebben dat we 3’ voor hadden op de groep met gele trui. Hij de bollen, ik het geel, OK daar gaan we voor. De Franse renner van Hyper U nam geen seconde meer over daar hij wist dat het voor ons belangrijk was voor klassement. Op de Menthieres, een verschrikkelijke beklimming voelde ik het bij mij minderen, maar van opgeven wou ik niet weten. Ik moest en zou het volhouden tot aan de meet. Aan de slotklim nog maar 1’ 30 voor op de gele trui alleen in achtervolging zeiden ze van de wedstrijdauto, oeps. Ik reed mijn eigen nu volledig pleuris samen met de Nederlander, die op die moment al zeker was van de bollentrui. Dat de fransman ging winnen was wel vrij duidelijk na 75km afzien in ons wiel zonder 1 m kop. Sprint met 3 voor de zege , 1. Fransman , 2 mijn Nederlandse vriend en 3e ik , en jawel ik sla in men opzet. Ik neem geel met 18” voorsprong op de 2e in de stand nu! De mooiste dag in men wielerbestaan en genieten gewoonweg, daar ik bijna van men fiets viel na de meet van uitputting, bobijntje volledig leeg.
4. Was het moeilijk om de laatste dag de gele trui te behouden? Doordat de podiumceremonie pas 3h na onze aankomst verliep en ik me niet voorzien had de gele trui te gaan halen had ik geen vast voedsel mee en was het onmogelijk om los te rijden daar de aankomst op een col lag. Niet ideaal als je de dag nadien moet strijden voor behoud van geel tegen frissere mannen die nog konden losrijden, meteen goed herstellen en op tijd hun bedje in konden. Ik kon pas men bed in na al de drukte rond middernacht en moest er al om 6h uit met zware benen van de inspanningen. Niets van tonen dacht ik en indruk geven dat het goed ging gaan . Aan de start werden we weer gehuldigd maar ik voelde al snel aan dat de Franse ploegen complotten smeede tegen ik, alleen daar zonder enige ploegmaat die me kon bijstaan. Ik moest het dus alleen klaren. Het parcours was ook tegen mij … allemaal korte klimmetjes op de grote plaat met tussenin lange stukken vallei. Bergop reageren op de vele aanvallen aan hels tempo viel op zich nog mee, maar in de vallei trapte ik vaak op men adem, daar ze van alle kanten gingen. 2 renners die op minder dan een minuut stonden gingen dan ook vol door met 2 andere Franse renners en het waren werkelijk hardrijders die ook een berg overkonden. Ik kreeg in de voorlaatste beklimming help van mijn vriend de Nederlander die ik de bolletjes trui gunde, maar mijn bobijntje en krachtenarsenaal liep volledig leeg en na 110 km op alles te zijn gesprongen en achterna te zijn geweest was het plots op. Gele trui weg en ik die vele renners moest laten rijden, mentaal ook grote tik gekregen en uiteindelijk laten begaan en binnen op 7’ van de eerste. Het gevoel van in gele trui te mogen rijden overheerst alles, moest ik een ploeg hebben gehad ter plekke had het zeker gelukt. Ik miste de ervaring en slimheid daar ze steeds zeiden toen ik overpakte : Tu es le maillot Jaune. Jammere zaak maar met goed gevoel eruit gekomen, de bevestiging van men capaciteiten bergop bleek nogmaals , nu na ziekte nog meer dan ooit.
5. Wat verwacht je van de rest van het seizoen nu? Ik rijd nog het Belgisch kampioenschap te Tervuren volgende zondag en zal als gastrenner bij een andere ploeg nog enkele zware wedstrijden in buitenland rijden. Daar er in België niets van die noemenswaardige zwaarte te vinden is . In België heb ik niet veel te zoeken voor wedstrijden met mijn capaciteiten bergop die je hier niet kan kwijt spelen, meer dan er ‘’het beste van maken’’ zit er dan ook niet in met al het sprintgeweld en afwachtend rijgedrag hier.
6. Heb je inmiddels al ergens getekend voor 2015? Ik heb inmiddels interesse van ploegen uit zowel binnen als buitenland, er blijven meerdere pistes open. In samenspraak met mijn trainer Ward Vermeulen (www.powerzone.be) wordt er bekeken hoe ik vooruit kan in zowel structuur, begeleiding als programma! Het zal zeker wel hogerop worden. Daar ik qua ervaring in koers nog wat mis cijfer ik mij graag weg op kop van het peloton voor ploegmakkers die het kunnen afmaken. In de koersen in de bergen wil ik graag mijn eigen kans kunnen gaan, dat miste ik dit jaar met de stap die ik vooruit zette .
