Diègo Van Loóy heeft besloten om zijn fiets aan de haak te hangen. Diègo blikt ondanks alles terug op een mooi seizoen
1. Wanneer ben je gestart met het wielrennen? Hoe bij de sport terecht gekomen? Ik deed tot 2009 aan atletiek op hoog niveau, lange afstandslopen bij AC DUFFEL waar ik jammer genoeg door een syndroom afscheid van moeten nemen heb (inmiddels van geopereerd) . Ik zat toen 2-wekelijks in discotheek “COMPLEX” in Sint Niklaas waar ik nieuwe vrienden maakten die aan wielrennen deden. Ik kwam 20 kilogram bij waardoor ik er toch iets wou aan doen en ze vroegen om eens mee te gaan fietsen. Ik deed dit dan ook louter voor plezier samen met vrienden van het café. Ik had me dan ook voorgenomen om competitie terug op te nemen maar dan in de wielersport. In juni 2010 deed ik dan ook mijn eerste koerske mee bij de U23. Trainen was toen in combinatie met uitgaan tot 9h morgens gevolgd door meteen 4h training met Laurent Vanderborght, wat wel de beste tijden waren.
2. Was het al snel duidelijk dat je over een stel sterke klimbenen beschikte? Ja, in België was het enkel volgen en in de kopgroep steeds als laatste man de finish overrijden. In de langere beklimmingen van +5km lag dit anders, hier kon ik zo hard rijden dat er slechts een klein groepje over bleef waarvoor je geen koersinzicht nodig had. Gewoon zo hard mogelijk bergop rijden lag mij het beste. Ik was verschillende malen de primus in de bergprijs dit jaar.
3. Op al je jaren in het peloton zal je wel verschillende goede en slechte momenten hebben beleefd. Wat waren voor jouw de belangrijkste? De leukste momenten waren die in de zware wedstrijden bergop in buitenland. En mijn jaar dat ik een sportstatuut kreeg. In België heb ik steeds tegen mijn goesting gekoerst. 1 jaar met het compartimentssyndroom leven was het ergste dat je kan meemaken. Heel opgelucht was de dag na de operatie wanneer die immense druk op men spieren volledig weg was.
4. Wist je bij de start van het seizoen al, dat dit u laatste was? Ben je tevreden erover? Nee zeker niet. Ik heb veel kennissen in Frankrijk waardoor ik in elke wedstrijd binnen geraakten met mijn ploeg. Zodus had ik 6 rondes geregeld voor mijn huidige ploeg RABC, deze allemaal in bergachtige regio’s. Jammer genoeg heeft het bestuur deze allemaal de laatste moment afgezegd doordat ze geen ploegleider hadden om mee te sturen, terwijl dit allemaal voorzien kon worden. Ik heb nog 9 interclubwedstrijden in de Alpen kunnen rijden individueel of als gastrenner, waar ik mooie prestaties heb kunnen neerzetten. Ik mag over een mooi seizoen spreken, jammer genoeg niet altijd beloond met een mooie plek.
Ik had een overeenkomst met een Frans Division 1 team na sterke prestaties in een ronde door hun georganiseerd. Jammer genoeg kreeg ik eind september te horen dat het beloofde appartement niet betaald kon worden door promotie in rang en zelf kon ik dit niet bekostigen. In België heeft mogelijkheden qua wattage weinig te betekenen en de koersen in de Ardennen werden steeds vlakker. Frustrerend als je in Tryptique Ardennais en Ronde van Luik dagenlang door de valleien rijdt terwijl ze gerust links en rechts beklimmingen van 5 km. kunnen opzoeken. Het had dus voor mij geen zin meer om verder te doen in België .
5. Gaan we u nog zien langs het parcours? Ik maak de overstap naar de duatlonsport waar het er veel gemoedelijker aan toegaat en zodus weinig tijd voor dit.
6. Is er een toekomst voor u als ploegleider of een andere taak binnen een wielerploeg? Ze hebben mij al een functie voorgesteld bij een team, maar dan moet het voor een buitenlands programma zijn. Verder ga ik de overstap maken naar de duatlonsport
