Iets minder dan een jaar geleden keek Arthur Senrame de dood in de ogen in Frankrijk. Nu bijna één jaar later klinkt de tweedejaars belofte strijdvaardiger dan ooit.
1. Hoe kijk je terug op vorig seizoen?
De ietwat gevreesde overgang naar de beloften bleek gunstiger te verlopen dan aanvankelijk werd voorgehouden. De start op de piste in de winter ging vlotter dan verhoopt en ook op de weg in het voorjaar hield ik aan de wedstrijden doorgaans een goed gevoel over. Wat halfweg de zomer een aanzet voor de pistewerking in de winter had moeten worden werd bij aanvang evenwel compleet van de tafel geveegd met een bijna fatale crash. Alles erna is een kalvarietocht geworden.
2. Op 11 augustus sloeg vorig jaar echter het noodlot toe. Wat is er gebeurd ? Welke letsels had je?
Wat het einde van een trainingsrit moest worden op een zonnige zomerse vakantiedag in Frankrijk eindigde abrupt in een nachtmerrie. In een afdaling op de terugweg was er geen ontkomen aan meerdere brokstukken op de weg afkomstig van een net afgebroken rotsblok waardoor ik door 2 klapbanden meerdere malen over kop ging en hard tegen het asfalt tot stilstand kwam.
Met de traumahelikopter overgebracht naar Grenoble, meerdere dagen op intensive care en finaal repatriëring naar België met het jammerlijke resultaat van 3 gebroken en samengedrukte ruggenwervels, 3 breuken in het borstbeen, een ernstige hoofdwonden, gebroken elleboog en onnoemelijk veel schaafwonden aan handen, armen, been en bovenlichaam. Gevreesd werd aanvankelijk voor hart- en orgaanschade maar dat bleek gelukkig mee te vallen.
3. Je kreeg van de dokters te horen dat fietsen nooit meer ging lukken. Hoe ging je met dit nieuws om?
Een voorspelling wilden de artsen niet maken maar de normale dagdagelijkse activiteiten wandelen, lopen, fietsen, waren plots geen evidentie. De impact op de wervels was van die aard dat een ingreep op die plaats te gevaarlijk was en er werd meer vertrouwd op een harnas voor een natuurlijke stabilisatie. De eerste gesprekken met de verschillende artsen in Frankrijk waren confronterend maar eens terug in België bleken de artsen er geen goed oog op te hebben en werd het afwachten hoe het natuurlijk herstel verliep. Wat in Frankrijk een gevoel van opluchting was na de crash werd in België een gevoel van boosheid omwille van de beperkingen. 4 maanden zo goed als immobiel en het missen van bijv. de start van de hoge school waren de dingen waar ik me aan ergerde. Ik moest het ondergaan … het was niet anders.
4. Bijna 1 jaar later ben je echter klaar om je comeback te maken in het peloton. Welke weg heb je moeten afleggen om te staan waar je nu staat?
Gedurende de eerste 3 maanden van immobiliteit kreeg ik stelselmatig te horen dat ik verrassend vlot herstelde en uiteindelijk werd groen licht gegeven om in kleine stappen en door middel van kiné, zwemmen en wandelen af te tasten wat de beperkingen zouden zijn. Tot op de dag van vandaag ben ik nog altijd in revalidatiebehandeling bij de kiné maar hebben we met het medisch team geen noemenswaardige beperkingen ondervonden. Ondertussen zit ik terug op de fiets voor meer dan een koffierit, werden de stabilisatie- en krachttrainingen hervat en verloopt alles verrassend positief.
5. Wat zijn je doelen/verwachtingen voor de komende maanden?
Ik zal starten met enkele wedstrijd op de weg en dat wordt telkens een test die duidelijkheid zal geven over de fysische en mentale gevolgen van de crash in wedstrijd maar ik voel me weerbaar. Ondertussen heb ik mijn deelname aan de trainingen van de nationale selectie baanwielrennen U23 bevestigd en daar kijk ik dus reikhalzend naar uit.
Andere doelen dan een gunstig verloop van de hervatting van het competitief segment kan ik op heden niet stellen maar de ambitie om de kwaliteiten en grenzen van mijn sportief kunnen te ontdekken blijft groot. Als ik één ding kan onthouden uit de afgelopen periode is dat mijn lichaam meer aankan dan ik in het verleden dacht.
6. Je bent naast wegrenner ook een uitstekend pistier. Wat verwacht je van de winter op de piste?
Als de heropstart van de wedstrijden op de weg gunstig verlopen kan ik doelen stellen en daarbij denk ik voornamelijk aan de opbouw richting de piste wat ik de afgelopen maanden het meeste heb gemist. Mijn ambities voor het baanwielrennen blijven groot. Ik blijf mikken op het opdoen van ervaring op internationale niveau en de weg tot deelname aan EK en WK te rijden te herbeleven.
