Na eindelijk opgedroogd te zijn laat ik jullie weten dat we vandaag met de zon zijn opgestaan in Harroogate. Het plein waar de Fan Zone was, eigendom van The Queen, staat nog steeds volledig onder water. Er zal veel tijd en arbeid moeten gestoken worden om het gras terug in conditie te steken. Daar zijn Engelse wel sterk in, dus dat zal wel snel in orde komen.
De wedstrijd die we gisteren konden volgen was een afmattende bedoening. Genoeg kleding, tijdig eten en drinken was heel belangrijk. We zagen jongens die als lijken de wedstrijd moesten stoppen. Uitgeput en verkleumd van de koude, hongerklop of een andere reden. Wat ik later ook vernam was dat het opspattende vocht, opgenomen in het lichaam door mond of neus, problemen konden opleveren aan de spijsvertering.
Wat we gezien hebben is het feit dat de renners met een uitzonderlijk dag aan de start moesten staan want anders kwamen ze niet voor in stuk. En daar denk ik dat we als Belgisch blok net iets tekort kwamen. Er was natuurlijk de val van Gilbert en de hulp van Remco om hem terug te brengen maar ook dat was niet voldoende. Bij Phil was er iets gebroken en Remco ontfermde zich ongezien voor zijn ploegmaat. Verder was er geen enkele Belg die de kracht had om naar de kopgroep te rijden, zelfs niet toen Van De Poel of Trentin de barage maakte.
Toen Mathieu bleek te parkeren verbaasde hij vriend en vijand. Voor vele was hij de gedoodverfde kampioen in wording. Dan maar ons geld gezet op Trentin, want wie kan er na zo’n afmattende wedstrijd de snelle en sterke Trentin verslagen. De Italianen werden gek langs de dranghekken en ze waande hem als opvolger van Valverde.
Niets was minder waar in de laatste bocht naar de meet kon de jonge Deen Mads Pedersen, 23 jaar oud. Mads nam het goud voor, Matteo Trentin en de Zwitser Stefan Kung.
Namen als Sagan, Kristoff, Costa, Van Avermaet, Stybar e.a. Kwamen allemaal tekort en hun plaats in het achtervolgende peloton was het hoogst haalbare.
Vraag aan Mads, aan wie heb je deze overwinning te danken...in de eerste plaats aan mijn ouders, zij hebben mij begeleid vanaf mijn 8ste jaar toen ik begon te fietsen en nu sinds 5 jaar mijn trainer die steeds het beste uit mij weet te halen bij belangrijke wedstrijden.
Één zaak is duidelijk we zullen nog veel van Pedersen en Kung horen...goud en brons. Doorzetting en klasse zijn hun twee sterkste punten.