Na vier seizoenen zit het koersleven voor Joren Spruyt erop. Althans toch als actief wielrenner. “Je zal me nog wel tegenkomen op de koers. Koers dat kruipt in je bloed.” De studies krijgen momenteel voorrang. De combinatie van beiden blijkt een hele opgave te zijn. “Als je ergens voor gaat, dan ga je er ook écht voor. Als dat niet lukt, dan stopt het voor mij.”
1. Wanneer ben je gestart met het wielrennen en hoe ben je bij de sport terecht gekomen? Na in 2009 gestart te zijn met recreatief fietsen bij de wielertoeristen begon het een half jaar later, in juli 2010, te hard te kriebelen. Ik begon met koersen bij de eerstejaars nieuwelingen. In mijn eerste wedstrijd werd ik ongeveer twintigste van de 60 deelnemers. Ik reed dat jaar nog 12 koersen en zo was de trein vertrokken.
2. Wat waren voor jouw de leukste en minder leuke momenten? Nog geen jaar nadat ik begon te koersen won ik totaal onverwacht als tweedejaarsnieuweling de kermiswedstrijd in Tielt-Winge. Nog een jaar later, in 2012, won ik als eerstejaarsjunior in Kerniel. Dit zijn allebei geen grote wedstrijden waarmee gepronkt kan worden, maar winnen is altijd fijn. Mijn absolute hoogtepunten beleefde ik vorig jaar als tweedejaarsjunior bij het DCM Cycling Team. Ik mocht proeven van ritten –en eendagswedstrijden in Frankrijk. In België kon ik in enkele grote wedstrijden meedoen voor een plaatsje in de top tien. Hoogtepunten beleefde ik in de UCI wedstrijd van Pommeroeul met een achtste plaats en in de klimkoers van Aywaille met een zevende plaats. Tour du Valromey in Frankrijk was prachtig om mogen mee te maken. Een elfde plaats in Plédran tegen de Franse top, was een leuke afsluiter van een mooi seizoen. Minder leuke momenten waren zeldzaam. Over mijn vier seizoenen in het peloton heb ik niet te klagen. Elk jaar lig je wel tegen het asfalt of slaat alles wel eens tegen, maar ik bleef gelukkig gespaard van zware blessures. Mijn grootste teleurstelling beleefde ik afgelopen seizoen in de klimkoers van Remouchamps. Op 40km van de aankomst kwam ik in een kopgroep van ongeveer 15 renners ten val. Vanaf het begin van het seizoen had ik op deze wedstrijd mijn zinnen gezet. Ik zat waar ik moest zitten, de conditie én de benen waren aanwezig, maar het mocht jammer genoeg niet zijn.
3. Je stopt enkele maanden nadat je belofte bent geworden. Waarom? Als ik dit jaar één ding heb geleerd, is het dat je in het leven keuzes moet maken. Als je alles tegelijk wil doen, lukt er uiteindelijk niets. Ik heb eerst en vooral geprobeerd om mijn sport te combineren met mijn studies. Je gaat mij niet horen zeggen dat het een onmogelijke opgave is, maar het is absoluut niet voor de hand liggend. Wil je zowel voor de volle honderd procent presteren in de koers als op school, blijft er geen minuut van je dag oningevuld. Zelfs dan blijft het een zeer moeilijke opgave. Als je ergens voor gaat, dan ga je er ook écht voor. Als dat niet lukt, dan stopt het voor mij. Trainen en koersen aan 70% van je kunnen is niet voor mij weggelegd.
4. En dan opeens een drastische beslissing, volledig gedaan ermee. Geen angst voor een zwart gat? Inderdaad, meteen volledig gedaan ermee. Zoals eerder gezegd hou ik er niet van om gewoon nog wat aan te modderen en de ploeg, supporters en vooral mezelf nog wat voor de gek te houden. Als het op is, is het op. In een zwart gat vallen zal niet meteen gebeuren. Ik ga niet ontkennen dat ik de koers en vooral de mensen errond zal missen, maar er zijn nog uitdagingen genoeg. Ik trek bijvoorbeeld gedurende de hele maand juli naar Zuid-Afrika om mijn Engels bij te schaven en het land te ontdekken. Een mooie kans die ik krijg en met twee handen moet grijpen.
5. Gaan we jou nog zien langs het parcours ? De liefde voor de koers zal ongetwijfeld altijd blijven. Koers dat kruipt in je bloed. Ik heb de afgelopen vier jaar veel meegemaakt, veel bijgeleerd, vrienden gemaakt, toffe mensen leren kennen, emoties gedeeld, … Dat laat je niet zomaar los. Ik zal dus zeker nog wel eens langs het parcours te zien zijn. Als toeschouwer of wie weet eens als verzorger bij een ploeg. Een terugkeer als renner zie ik niet meteen gebeuren, de studies krijgen nu voorrang en dan zien we wel weer verder.
Ik zou van de gelegenheid ook nog graag gebruik willen maken om iedereen te bedanken die mij gedurende die vier jaren gesteund heeft. Vooral de ploegen waarvoor ik gereden heb: VZW De Demerspurters, DCM cycling team en Verandas Willems CC Chevigny. Bedankt voor de Steun, het vertrouwen en de fijne momenten samen.
Puis encore un petit mot en français pour mes amis en Wallonie. Merci pour le soutien, la confiance et l’amitié.