Niels Van Dorsselaer heeft een open brief geschreven naar de organisatie en koersdirectie van de Ronde van Vlaanderen. De wedstrijd van vandaag werd gekenmerkt door verschillende valpartijen met tientallen renners. Hieronder zijn brief:
Eerst en vooral zullen er pro’ en contra’s zijn, dat ik hier van verschillende kanten en kampen reactie op zal krijgen, is niet meer dan normaal. Maar…
Wat ik vandaag meegemaakt heb, heb ik nog niet meegemaakt en zal ik hopelijk niet meer meemaken ook. Niet dat er doden zijn gevallen, maar meermaals schoot het befaamde zinnetje “voor wie en voor wat ?” alsook “waar zijn we mee bezig ?” door mijn hoofd. Ik begrijp dat het publiek graag spektakel ziet. “We gaan ze langs de haven sturen zodat alles in stukken en brokken ligt, de wind krijgt daar zijn vrij spel”, mhmm klinkt aantrekkelijk. Bij het organiseren van deze etappe toch even vergeten dat de factor ‘het weer’ ook zijn rol zal spelen en dat bij regenweer het kruisen van de spoorwegen aan de haven ijspistes worden.
Ach, koers is koers…Niet dus, bij de eerste oversteek, 30 renners tegen de vlakte, 500 meter verder bij de tweede oversteek, weer 30 renners. En wie kan het raden, ook de iets verder gelegen overweg eist een pak slachtoffers. Een neutralisatie was uiteraard het enige juiste gevolg.
Maar dan? Als de koersdirectie nog maar aan 5 renners gevraagd had wat zij zouden doen, dan was het vrij simpel geweest. Geneutraliseerd naar de plaatselijke ronde rijden en toertjes draaien uit veiligheid.
Maar o-zo-trots enkele van deze blauw en rood-hemden zijn, achter de wagen de volgende 2 spoorwegen kruisen waarna de koers weer ‘rustig’ zijn gang zou kunnen gaan. Zelfs tijdens de neutralisatie blijven ze vallen over die spekgladde spoorlijnen. En dit traject moesten we trouwens nog eens doen verderop in koers.
Een neutralisatie waar het hele peloton op de kant hangt heb ik ook nog maar zelden meegemaakt, een neutralisatie waar de eerste 20 achter de auto zitten en de rest in waaiers rijdt, ook niet.
En zoals je kan raden, ook de tweede reeks spoorwegen schuiven her en der renners weg, zonder enig begrip van de koersleiding werd er maar verder gevlamd.
Ik ergerde me dood in het gedrag van deze leiding, warm en droog in hun volgwagen. 150 starters ? 150 ouders die zich zorgen maakten of hun ‘kind’ al dat niet geschonden uit de haven zou komen…
Dit was voor mij het sein om er de brui aan te geven, uit protest. Mijn top 5 in het klassement ? Mijn blauwe trui ? Het zal me een worst wezen. Ik zal me enkel verontschuldigen aan de ploeg, verzorgers en supporters. Maar ik denk dat ik ook op hun begrip zal kunnen rekenen.
En hang ik hiermee de grote Jan uit en zoek ik hiermee aandacht? Neen. Hoop ik op aandacht? Langs de ene kant wel. Geen persoonlijke aandacht, maar aandacht voor de renners die als speelpoppen worden gebruikt.
Zoals ik in het begin van deze tekst al aanhaalde, er zullen lezers zijn die eens lachen. Maar er zullen er minstens evenveel zijn die me gelijk zullen geven. Stel u allemaal even in de plaats van diegene die op de asfalt ligt te kermen van de pijn en dit door beslissingen waar we niets tegen kunnen beginnen.
Nog een spannende en fijne Ronde van Oost-Vlaanderen toegewenst!
